Rozszczep podniebienia całkowity, częściowy czy podśluzówkowy, to przerwanie kompleksu mięśni, których prawidłowa czynność odpowiada za oddychanie, połykanie, a przede wszystkim za mowę, słuch i rozwój jamy ustnej, nosa oraz gardła. Im dłużej trwają złe warunki, tym więcej pojawia się zaburzeń rozwojowych, które mają wpływ na ww. funkcje. Zatem, oczywiste jest, że jak najwcześniej należy przywrócić równowagę, skoro tak wiele od tego zależy. Problem polega na tym, jak operować, by operacja – poprawiając np. szczelność między nosem i jamą ustną – była skuteczna dla rozwoju mowy i nie uszkadzała rosnących szczęk i zębów. Trzeba wiedzieć, że operacje, podczas których chirurg potrafi wszystkie rany na podniebieniu zamknąć szczelnie, są najmniej urazowe i prowadzą do bardzo dobrych wyników. Chirurdzy, którzy odkładają operację do 2-3 roku życia zwykle stosują sposoby operacji, po których zostawiają niezszyte rany w okolicy rosnących zębów, co w efekcie pogarsza warunki zgryzowe. Jeśli do tego dołączy się, na przykład powikłanie w postaci dziurki na podniebieniu, którą można dopiero zamknąć po roku od pierwotnej operacji, to mamy prawie pewność, że powstałe blizny pogorszą już istniejącą sytuację. Zwłaszcza, że w wieku 3-4 lat dziecko wchodzi w aktywny rozwój szczęk. Im więcej operacji na podniebieniu, tym gorszy zgryz i rozwój szczęki.

Podsumowując:

1. Operacja powinna być wykonana jak najwcześniej – najlepiej przed pierwszym rokiem życia.
2. Podniebienie powinno być operowane jeden raz i wszystkie rany zszyte szczelnie.

Takie postępowanie stwarza warunki dla prawidłowego rozwoju mowy i ustawienia zębów w dobrym zwarciu. Jeżeli chodzi o rozszczep wargi i podniebienia, to dziś po 30 latach doświadczenia uważam, że zawsze wargę i podniebienie należy operować jednoetapowo i przed 1. rokiem życia, najlepiej około 6 miesiąca życia dziecka.